دو نطق و لزوم تعیین استراتژی
تاکنون دو نطق از چهار نطق با دوربین توسط دو تن از نامزدهای مطرح و با سابقه کارکردهای اجرایی از طریق شبکه اول سیمای جمهوری اسلامی مطرح شد و افراد مختلف با برداشت های متفاوت به مقایسه این دو نطق پرداختند.
از لحاظ زیبایی تنظیم نطق و تسلسل مطالب و نحوه ارائه میرحسین موسوی و محسن رضایی فوق العاده بود و نشان دادند که هر دو از نیروهای توانمند برای اداره امور کشور هستند.
میر حسین در این نطق به مسائل اساسی و احساسی هر دو اشاره داشت و در فرازی از صحبت هایش به مقدار طولانی آراء روستایی آقای احمدی نژاد را هدف گرفت. آیا در مقابل ارائه سهام عدالت و توزیع سیب زمینی مجانی آقای احمدی نژاد بیان انتقادهایی نظیر واردات بی رویه پرتقال، برنج و ... و از بین بردن تولیدات حاصل از دسترنج کشاورزان و کاهش دادن درآمد آنان می تواند موثر واقع شود؟
اما جنس ورود دکتر محسن رضایی به نقد دولت با جنس نقد میرحسین تفاوت ماهوی و اساسی داشت. نقد مهندس موسوی بیان دردها و نارسایی ها و سوء مدیریت ها و عدم مشورت پذیری دولت حاضر بود ولی نقد دکتر محسن رضایی ایجاد فرصت های برتر و حل مشکلات پیش رو و عبور کشور از بحرانها بود. اگرچه اعتقاد راسخ آقای دکتر رضایی این است که ادامه مسیر دولت حاضر رسیدن کشور به لبه پرتگاه است و امواج بحران های مالی جهان کل اقتصاد ملی ما را در آینده ای نه چندان دور تحت تاثیر قرار خواهد داد. ایشان در همین رابطه برای عبور سالم از این امواج بنیان کن برنامه هایی ارائه داده است که در دولت خود نسبت به اجرای آن به طور جدی اقدام خواهد کرد.
دکتر رضایی و مهندس موسوی هر دو برای واردات بی رویه و تاثیر آن بر اقتصاد داخلی و رفاه اجتماعی حرف های زیادی برای گفتن داشتند و از کارکرد بی محابای دولت در تحت فشار قرار دادن بانک مرکزی جهت چاپ بی رویه و بدون پشتوانه اسکناس ناراحت و نگران جیب مردم و کوچک شدن سفره های مردم بودند. اما نقد میرحسین تا همین جا بود و از نحوه برنامه ریزی برای آینده و احیاء شورای پول و اعتبار خبری نداد. دکتر رضایی ضمن اینکه از احیاء این شورا خبر داد گفت از اعتبار و ارزش پول ملی و جیب مردم با برنامه و در پیش گرفتن روش های صحیح اقتصادی و بکارگیری نخبگان اقتصادی کشور صیانت خواهد نمود. اکثر قریب به اتفاق بینندگان دو برنامه محتوای سخنان دکتر رضایی را پربارتر، حساب شده تر و کاربردی تر از جناب میرحسین برآورد نمودند.
بخش های مختلف سخنان جامع این دو نامزد بسیار قابل تامل بوده و می توان از آن استفاده های شایان توجهی نمود. اما هدف این مقاله رسیدن به این نکته است که متاسفانه جناب میرحسین خود را از مسیر فراجناحی بودن خارج ساخته و در دامن جناح خاص محصور ساخته است، در حالیکه در مقابل آن آقای دکتر رضایی هوشمندانه خود را به عنوان یک فرد فراجناحی که در صدد است از همه نیروهای توانمند جمهوری اسلامی در جای درست خود استفاده نماید، جایگاه خود را حفظ کرده است.
اگر جناب میرحسین موسوی رای آورده و رئیس جمهور آینده کشور شود، آیا فضای کارکردی وی برای چهار سال آینده با فضای زمان آقای خاتمی متفاوت خواهد بود؟ آیا به نیروهایی غیر از نیروهای زمان آقای خاتمی برای اداره امور دولت و استانها اعتماد خواهد نمود؟ آیا همان فضای کاری در زمان آقای خاتمی اینبار برای ایشان به وجود نخواهد آمد؟ در این صورت آیا ایشان توان و امکان عمل به وعده هایی که می دهند را خواهند داشت؟ اگر برای ایشان هم هر نه روز یک بحران درست بشود فرصت های طلایی این کشور برای پیشرفت صرف خنثی سازی این بحران ها نخواهد شد؟ در این صورت آیا به عنوان یک دلسوز کشور و نظام حاضر خواهد بود برای بقاء خویش و یارانش در این موقعیت فرصت های طلایی کشور را تبدیل به تهدید کند؟ آیا ما نیاموختیم که تحت شرایطی چاره ای جز فداکاری به نفع نظام و مردم نداریم و باید از خودمان و منافع گروهی خودمان بگذریم تا زندگی مردم و اوضاع اقتصادی و روند توسعه کشور رو به بهبود بگذارد؟
از طرف دیگر در صورت پیروزی دکتر رضایی آیا نامبرده قادر به کنترل بحران های پیش رو خواهد بود؟ آیا نطق جامع و شایسته توام با راه حل های ارائه شده توسط ایشان این آرزو را در دل دلسوزان کشور به وجود آورده است که ایکاش سکان هدایت دولت و دستگاههای اجرایی به دست با کفایت ایشان سپرده شود؟ در این صورت انسان عاقل و دلسوزی همانند میرحسین آیا حاضر است به نفع ایشان خود را کنار کشیده و در دولت ایشان مساعی خود را برای رسیدن به مقاصد مشترک بکار گیرد؟ آیا این ضرورت در دلسوزان نظام و مردم تاکنون احساس شده است؟
آیا دکتر رضایی این بار حاضر است به نفع مهندس موسوی کنار رفته و با ایشان در رفع این بحران ها همکاری نماید؟ آیا ایشان در رده ای پائین تر از رئیس جمهوری قادر به عمل به دیدگاههای نجات بخش خود خواهند بود؟ آیا اصلاح طلبان، لیبرال ها و عناصر ذینفوذ نهضت آزادی این فرصت و امکان را برای دکتر رضایی بوجود خواهند آورد که با اختیار تام نسبت به نجات اوضاع اقتصادی همت نماید؟ آیا ایشان فکر می کنند پرداختن به جهاد اقتصادی بدون اصلاح ساختارهای مدیریتی امکان پذیر نبوده و پرداختن صرف امور اقتصادی در دولت مهندس موسوی اتلاف وقت است و خطر همچنان باقی خواهد بود؟
راستی استراتژی دلسوزان نظام چه خواهد بود و چه مقدار حاضر به فداکاری برای نظام و مردم هستند؟
دکتر غلامعلی رنجبر
عضو هیات علمی دانشگاه
